Dag 14, donderdag 13-07, 140 km.
Rond 09.00 uit de tent gekropen met ietwat zwaar hoofd. Helaas bijna geen sanitaire voorzieningen, dus ongewassen etc. de zooi inpakken. Alles zit dus onder het zand, en het kleeft en plakt. Nauwelijks 2 km later is de grens naar Bulgarije. Half uurtje en 1 euro later mogen we het land in (die ene euro is voor Koos zijn goedkeuring). We rijden over doorgaande wegen naar Varna. Langs de kust gereden en nog steeds fucking heet. Dit is duidelijk weer een heel ander land. We rijden eerst over hoogvlaktes maar al snel donderen we een end naar beneden en word het glooiend en ietwat bochtig. In echte Oostblok-stad bank gezocht en gevonden. Wel een hypermoderne bankautomaat maar nog steeds willen ze hier niet wisselen. Nu zitten we dus met overgebleven geld uit Oekraine/Roemenië/Polen....In Varna rondgereden om camping te vinden. Uiteindelijk bij pompstation plattegrond gekocht. Een vriendelijke Bulgaarse Biker bied hulp aan: In eerste instantie legt hij uit hoe we moeten rijden, later bedenkt ie dat hij ons wel ff heenrijdt. Vlakbij de camping belt hij de eigenaar van de camping, zijn bulgaars is tenslotte beter als ons bulgaars! Deze man, Nicolai komt ons al snel ophalen. Hij rijdt ons voor naar de camping, alsof je achter een snackbar aanrijdt, zijn Renault Espace rijdt op oude frituurolie! De biker volgt nog steeds om te kijken of we daadwerkelijk daar kunnen overnachten, anders zou hij “wel ff wat anders regelen”. Tof!
De camping is een stukje bouwgrond in een slecht straatje. De omliggende huizen zijn allemaal tegen een helling gebouwd. Op het perceel staat een garage op straathoogte, hier boven op is een terras met een fantastisch uitzicht op de Zwarte Zee. De rest van de camping is ong. 10x6 groot, er staat een douche/wc-gebouw met ook nog een koelkast. Buiten op het terras is nog een gootsteen geplaatst zodat we zelfs kunnen afwassen. Who needs more?!?
We zitten ongeveer 120 meter hoog en een halve kilometer van de kust af. ‘s Avonds bbq-en nadat we bij een hypermoderne supermarkt proviand hebben ingeslagen. We zijn de enige gasten, er staat nog een tentje van een fransman maar die is naar een popconcert. Al deze luxe kost overigens wel helemaal 5 euro per persoon per nacht.  

Dag 15, vrijdag 15-07, 0 km.
Slecht geslapen, voor het eerst is het ‘s nachts warm geweest. En er staat een beste bries, dus waait er ook nog eens van alles over de camping. Zijn pas tegen 11.00 opgestaan. Koffie zetten, ontbijtje doen en dan richting stad. Lopen, lopen, lopen. Via een park zijn we eindelijk op het strand aangekomen. Koos laten zwemmen, terrasje, zwemmen, terrasje, marinemuseum bezocht (een hoop ouwe kneut wat weg staat te rotten in de tuin van een statig pand). Weer terug naar de camping hetzelfde ritueel: zwemmen, terrasje en dat –tig keer. Vlakbij de camping volgt nog een hele stijle klim over een trap, dwars door de wijk, langs de huizen, soms maar een halve meter breed. Het is te vermoeiend, te heet, te veel irritatie, blaren..Eerst maar eens bijkomen op ons terras met waanzinnig uitzicht op de zwarte zee! Om 21.30 komen er nog een stel Duitsers aan met een veels te grote caravan. We hebben ze maar ons laatste biertje gegeven; zij hadden al een helse tocht achter de rug van Boekarest naar Varna. Als alles op is, inclusief de whiskey, gaan we slapen. Het was al met al een relaxte dag, wel te heet met zo’n 36 graden. 

Dag 16, zaterdag 15-07, 220 km.
Wil is op tijd opgestaan, gedouched en koffie gezet, terwijl Roger zijn kater weg slaapt. Om 10.30 na het ontbijt weggereden. Mooie wegen langs de kust, bergen, heuvels, haarspeldbochten, rivieren, overstekende schildpadden. Heel afwisselend. Na wat pogingen om op de kustweg te komen zijn we uiteindelijk via Carero richting water gereden. In het dorp gevraagd naar een camping, en via een hutseklutse weg inderdaad bij een “camping” aangekomen, in Micurin bij het strand. Koos en Roger zwemmen een partijtje. Daarna in restaurant traditioneel Bulgaars eten genomen, erg lekker en meer dan genoeg! Het sanitair op de camping is in een oogopslag afgekeurd, dat word niet douchen en plassen doen we in het wild. Om 20.44 kan Roger zich niet langer beheersen en gaat zich verdiepen in de architectuur en techniek van het sanitair. Gewapend met schijtlint en fotocamera. Zijn bevindingen? De staat van het sanitair is zeer consequent; hygiene is ver te zoeken. Evenals de kranen boven de wastafels!  
 
Dag 17, zondag 16-07, 250 km.
De rit voor vandaag ging vanaf de kust van Bulgarije landinwaarts naar de grens. De 50 km daarheen waren KUT. Wel een mooie omgeving, niemandsland dwars door de bossen, maar zoals gezegd heel slecht asfalt. 40 km. voor de grens een controle post, en daarna niks, bossen, bossen, bossen. De grens was appeltje/eitje. Eerste loket, politie. Tweede loket, visa (10 euro per pers.). Dan nog 2 loketten, hoop stempels en 30 minuten later rijden we weer. De wegen zijn hier redelijk goed. Na de grens was het landschap waanzinnig, ruig en bergachtig en prachtige vergezichten. Laatste stuk gaan we over de grote weg omdat daar volgens internet campings zijn. En dat klopt. Gereden tot ong. 70 km voor Istanbul, camping gevonden in Selimpassa. Na vier km. stof/grindpad, het is de moeite waard. Een landelijk gelegen camping, langs de Zijde Route, prachtig met idem dito sanitair. (niet gelogen, er is hier zelfs een helicopterplatform!!) Vriendelijke turk wijst ons een plek op de verder lege camping (er stond alleen nog 1 caravan, verscholen achter een heg). Na het tentje bouwen rijdt de Turk Wil naar een supermarkt terwijl Roger zich ontfermd over de vreselijk stinkende was. Voor de tent gezeten in lekker fris windje, terwijl onze vrolijke gekleurde was (alles zwart) hangt te drogen.  

Dag 18, maandag 17-07, 600 km.
Relaxed vertrokken na een goed ontbijt voor de tent. Om 10.00 op pad, maar we stoppen al gauw om te kijken waarom de knipperlichten van de BMW het niet doen. Kijken we later wel ff goed naar, de zekeringen klappen er steeds uit. Rijden eerst dwars door de files van Istanbul, komt door de vele tolpoorten. Maar wat een stad! Doordat de stad is gebouwd op vele heuvels zie je overal bebouwing. Het zijn dan wel allemaal flats, maar wat een prachtig kleurenspel! Na 100 km!! zijn we eindelijk uit de bebouwing. We rijden door tot Izmit en slaan daar af naar de Zee van Marmara. Kustweggetje gevolgd, heel mooi, smal, geen vangrail, spectaculaire uitzichten maar geen campings. Dan maar weer richting grote weg, D 200. Om daar te komen rijden we nog over een prachtig slingerweggetje door de olijfboomgaarden. Heerlijk met zijn tweetjes bochten rijden, toppertje! Rond 18.30 bij truckstop gegeten, aan de D 200. Zeer aardige mensen, nadat de eigenaar zeker wist dat Koos niet bijt, werd een personeelslid aangewezen om Koos uit te laten! Wil mocht mee naar binnen om het eten uit te zoeken. Onze eerste echte Kebab gegeten met salade en turks brood, natuurlijk met thee, aangeboden door deze vriendelijke mensen. Hierna prachtig gereden over redelijke weg naar Çanakkale. Net op tijd want het word knap duister en men rijdt hier gewoon zonder verlichting in zilveren auto’s op een spiegelende weg van de zonsondergang. Best spannend, maar met gezond verstand hebben we het toch weer gered. Tegen 21.00 komen we op volkscamping aan, langs  een strandje. We zijn van harte welkom. De vreemdste bouwsels vind je hier. Het lijkt een heksenketel (zwarte markt??) van mensen en muziek maar het is heel gemoedelijk. De “buren” bieden zelfs aan om te helpen met de tent opbouwen.

 

Dag 19, dinsdag 18-07, 10 km.
Om 09.00 zijn we gaar gestoomd uit de tent gekropen, heet!! In alle rust ontbijtje en met Koos in zee gezwommen. De boulevard (ahum, ietwat overdreven voor een achteraf straatje) om hondenvoer te zoeken. Niet gelukt. Dan maar met de Alfa de stad in en mega-supermarkt gevonden voor onze inkopen. Hierna alvast de veerpont opgezocht, da’s gemakkelijk te vinden. We horen aldaar dat er elk heel uur een pont afvaart, hond mag gratis mee. Na al deze vermoeienissen in de bloedhitte eerst maar eens een biertje in de schaduw. Roger zoekt de storing aan de BMW. Wil schrijft verslag. En Koos?? Wat denk je, die slaapt weer eens! Van de lokale dames op de camping krijgen we nog turkse thee aangeboden, lekker is dat in de bloedhitte. ‘s Avonds in restaurant op terras, met mooi uitzicht over zee met verlichte cruiseschepen, lekker spiesje gegeten en een paar WHISKEYS gedronken. Tja, het waren “dubbele” zei het personeel. Nou, eerder een halve fles!!

Dag 20, woensdag 19-07, 215 km.
Rustig aan ontbeten en inpakken. Door de stad richting veerpont, staat goed aangegeven dus hier geen problemen. Maar eerst nog pinnen en gas tanken, waren we net te laat voor de pont. Jammer, dan moet je een uur wachten. Tijdens de vaart krijgen de motoren veel buiswater over zich heen (leuk he, vooraan staan op de veerpont). Aan de europese kant van Turkije buffelen we vanaf Eceabat tegen de wind in naar Ipsala. Wel ontzettend mooi hier, de weg gaat helemaal langs de zee. Soms maar op een paar meter afstand! Ipsala is vlak voor de grens, hier hebben we van ons laatste Turkse geld nog ff de gastanken opgetopt en een kan olie gekocht, door naar de grens. De grenscontrole aan de Turkse zijde toont aan waarom de Turken dus NIET in de EU mogen! Motorrijders (wij dus) moeten alle bagage uitladen, worden doorgelicht (rontgen), trage beambten, veel stempels en sjagrijnige koppen. Deze grens kostte ons door het lullige gedrag van de douaniers 2 uur. Al snel van de grote weg afgegaan. Deze weg was heel mooi, geen tankstations, bijna geen afritten, geen hond op de weg. En aan de zijkanten grote betonnen randen. Alsof je als ratten in de val zat! Bij Alexanderdroupolis camping gevonden. En een Lidl, dus ff fijn proviand inslaan. Voor de tent gegeten en Amstel (!!!) gedronken. Tja, het was Amstel of Heineken, niet zo’n moeilijke keuze. Het is hier trouwens achterlijk duur, bij het afrekenen dacht ik dat ik op zijn minst aandelen in de Lidl had gekocht. Joh, ff wennen die westerse prijzen. Roger heeft op de camping de koppelingskabel van de Alfa vervangen, deze begon te rafelen na 70.000 km.   

Dag 21, donderdag 20-07, 404 km.
Rustig aan vertrokken. Eerste stukje fout gereden over hele mooie weg, dan is het helemaal niet erg om weer terug te moeten rijden! Verder naar het westen over 2, niet spectaculair maar gewoon mooi. En warm, tegen de 40 graden. De motoren, mensen en hond houden zich goed in deze hitte. Regelmatig stoppen, wat fris of water drinken, de hond laten zwemmen. Richting Thessaloniki bij een bergklim achter trage auto’s gereden, toen kregen de motoren het een beetje warm en sloegen de ventilatoren aan. Camping gevonden bij Epanomi. Restaurant, barretje en smerig sanitair, maar wel weer een strandje. En mooie ondergaande zon. We komen een Noor en zijn dochtertje tegen die 2 maanden in Europa rondtoeren. Gisteren spraken we hen ook al even bij de grens Turkije/Griekenland. ‘s Avonds nog even gezwommen en een afzakkertje genomen.

Dag 22, vrijdag 21-07, 340 km.
 Vanmorgen heel langzaam ingepakt vanwege de extreme hitte, zelfs in de schaduw van de bomen was het niet te harden. Onderweg benzineslang voor de Alfa gehaald, de oude slang was gescheurd. Bij Thessaloniki weer gas getankt. We volgen de oude doorgaande route. Heet, heet, heet. Bij tankstation heeft Roger de slang onder de motor gemeubeld. Dan richting grens van Macedonie. De grens is weg!! Het was even zoeken, maar we hebben de grens toch gevonden via een klein maar ontzettend leuk weggetje. Grensformaliteiten -> kwartiertje! Now we are talking! Daarna in Macedonie in de bergen gereden, zo lekker koel. Onderweg gegeten in eethuisje zonder elektra. De koelkast was een gemetselde bak met bergwater, en da’s goed koud! Lekkere worsten gegeten voor vakantieprijzen. Griekenland was echt beduidend duurder. We betaalden met Euro’s. Zo ook bij Ohrid waar we weer gas vonden. Rond 18.00 uur zitten we in een motel. Honden zijn niet toegestaan, maar de hotelier heeft nog wel een achteraf kamertje voor ons. Prachtige kamer, lekker koel, goeie bedden en een badkamer. En dat voor 12 euro p.p. ‘s Avonds nog in hotel gegeten en gebierd, totaal voor 43.50 (inclusief kamer.....) Gekkenhuis.  
Dag 23, zaterdag 22-07, 310 km.
Relaxt ontbijt en uitleg van hotelbaas over route naar/door Albanie. Onderweg snel nog wat foto’s gemaakt omdat we maar 20 km voor de grens zitten. Het kost ongeveer 1 uur om de grens over te komen. Plus 10 euro p.p. voor een visum, en 5 euro p.motor. We rijden over een knappe weg richting Tirana. Door de bergen is prachtig, zelfs met 22 % en geen vangrail. Van de berg duikel je zo Tirana in. Gekkenhuis; geen verkeersborden meer, alleen maar gaten waar weg hoort te zijn. Stoffig, heet en de rijstijl van Parijzenaren met een hoop getoeter. Nadat we eindelijk de “uitgang” van Tirana hebben gevonden komen we op een vlakte, saai en intens heet. Na de zoveelste kuil vertoont de BMW wat rare dingen. De controlelampjes blijven allemaal tegelijk branden, da’s niet goed. Na een korte stop toch maar besloten om door te rijden. Het is gewoon te heet om te sleutelen. We zijn al met al 6 uur in het land geweest. De grens Albanie/Montenegro is om te lachen. Een heel klein grensovergangetje, meer als een rood/witte pijp over de weg was het niet, de 3 relaxte beambten vragen het een en ander over de Alfa en al lachend sturen ze ons Montenegro in. We zijn over een prachtig stil weggetje naar de kust gereden. Ook hier gebruikt men de euro, wel zo gemakkelijk. En prima prijzen. Weer gas getankt en binnen no time camping met veel schaduw gevonden in het dorp Buljarice. Aan het weggetje naar de camping zijn allerlei winkeltjes, terrasjes en restaurantjes. ‘s Avonds prima gegeten aan doorgaande weg en ons verbaasd over hoe het verkeer zich al toeterend een weg baant. Het is eindelijk weer wat koeler, dus hebben we goed kunnen slapen.  
Dag 24, zondag 23-07, 0 km.
Dit is de dag van de techniek! BMW krijgt nieuwe remblokken voor voorwiel. Kabel in zijspan vervangen (deze was uitgefikt, vandaar die brandende controlelampjes!) De Alfa krijgt wat nieuwe olie, de 2de liter van deze vakantie. Na het ontbijt zijn we naar het strand gelopen om Koos te laten zwemmen. Rustig aan brood gehaald en een ontbijtje geregeld. Roger heeft de techniek gedaan. Rustig aan wat gedronken om het vochtverlies (=zweten, zweten,zweten) aan te vullen. Verder het leven op de camping aanschouwd. Na een welverdiend tukkie weer naar de hoofdweg gelopen voor eten en drinken op het terras. Hier zaten we gelukkig droog tijdens een beste onweersbui....en op de weg rijdt men nog steeds als debielen, zelfs als de weg blank staat van de regen....

Door naar deel 3